زیبایی شناسی نگارگری قدیم ایران

زیبایی شناسی نگارگری قدیم ایران 

از اواخر سده دهم هجری، قطع ارتباط نگارگری قدیم باهنر تجسمی بعد از خود موجب شد تا فضیلت‌های مطروحه این هنر و مؤلفه‌های زیبایی‌شناختی آن نزد هنرمندان خالق آثار و سفارش‌دهندگان و حامیان نگاره‌ها، راهی به دنیای مخاطب امروز نداشته باشد. ثبت نبودن متر و معیارهای زیبایی‌شناختی درباره‌ی نگارگری قدیم، مخاطبان امروزی را برای درک مؤلفه‌های زیبایی و عناصر ستایش بخش نگارگری ایرانی، به حدس و گمان یا قرار دادن آثار در ترازوهای سنجش گونه‌های دیگری از هنرهای تجسمی محتاج کرده‌است.

دو موضوع موجب شد تا این کتاب از طریق ایده تدوین فصول مشترک اظهارات زیبایی‌شناختی صاحب‌نظران معاصر، تعیین مؤلفه‌های زیبایی‌شناختی در نگارگری ایرانی را هدف کار خود قرار دهد؛ روشی که حاوی یافته‌های متکی به نوعی خرد جمعی است: اول، در دسترس نبودن منابع مکتوب تاریخی حاوی مباحث زیبایی‌شناختی درباره‌ی نگارگری ایران و دوم، ذوقی بودن اتکا به برداشت‌های شخصی و فردی از نگاره‌ها.

اظهار نظرهای موجود درباره زیبایی‌شناسی نگارگری ایران و تلاش‌هایی که برای تعیین مؤلفه‌های بصری و محتوایی مؤثر در زیبایی نگارگری قدیم ایران صورت‌گرفته است، در کامل‌ترین و مستقل‌ترین شکل‌های موجود، همچنان نظرات فردی صاحب‌نظران را بازتاب می‌دهد. نظراتی که متأثر از جایگاه علمی، تاریخی، فرهنگی و هنری یا تحت تأثیر عوامل شخصیتی یا بافت اجتماعی و فرهنگی صاحب‌نظران، با آن‌چه دیگران اظهار کرده‌اند تفاوت دارد.